10 Ekim 2015.
Ankara orası, Türkiye'nin başkenti. Memur memleketi, öğrenci memleketi, Anıtkabir, ODTÜ, Gazi, Hacettepe, Meclis, Ulucanlar, Güvenpark, eylem, Karanfil Sokak, Kızılay ve orada yaşayan onca sevdiğimiz insan. Hepimizin tanıdığı, sevdiği birileri yaşar Ankara'da. Ankara derlerse aklımıza bunlardan birisi gelirdi. Yılmaz Erdoğan şiirleri mesela. Ama dün, 10 Ekimdi dün. Olmaz olsun.
Aklına direkt oraya gidebilecek solcu yakınların geliyor, arayıp soruyorsun tanıdık kimse var mıydı diye. Biliyorsun genelde solcular onar onar belki yüzer yüzer ölür bu ülkede. Sebebini sonra tartışalım.
Sonra aklıma lisedeyken hep Ankara'da okumak istediğim geldi. Olmadı, okumadım ama okusaydım dün orada olurdum. O eylemde olurdum. Bombanın orada. Belki ölürdüm. Aklıma bu da geldi. Garip bir his. Ölümü bu kadar ihtimal dahilinde düşünmek. Ankara orası.
Artık kimseye "Ölümde birleşelim, senin benim ölüm olmaz; can ölürse tüm dünya kaybeder." demek istemiyorum diyecek takat de kalmadı zaten. Sadece unutulmasın, buraya not düşülsün istedim.
Ne çok öldük bu yaz. Seçimden beri diyeceğim ama birileri kızacak diye dememiş gibi yapıyorum. Asker, polis, devrimci, çorbacı, emekçi, sendikacı, öğrenci, anne, baba, sevgili... Ne çok öldük bu yaz. Sahi ölenlerin sayısı 400 etmedi mi hala?
Unutulmamasını istediğimi bir şey daha var; İnsanların patlamadan sonra hastanelere kan yetiştirme çabasını izledik dün. Herkes birbirine haber verdi, istedi. Ama birileri "Onlar solcu, onlara kan vermeyin." dedi. Diyebildi. Şunu bilmesini isterim; Bir gün senin kana ihtiyacın olursa kardeşim sağcı olup olmamanı değil grubumun tutup tutmamasını önemserim. Damarıma tüküreyim ki ben sana kan verirdim. Sen oradaki yaralı ben olsam bana kan vermeyeceğini bildiğim halde bir gün ihtiyacın olursa ben sana kan veririm.
Uzatacak bir şey yok. Çok öldük, ölülerimizi pankartlara sardık, barış sloganları yazıp onu kefen ettik. Barış diyenlerimiz öldü. Savaş isteyenler evlerinde ya da saraylarında. Barış isteyenler meydan meydan gezdi de savaş diyenlerin birini Kandil'e yürürken görmedik. Neyse.
10 Ekim. Olmaz ol. Anacak bir katliam daha. Yakılacak onca ağıt daha. Tanıdıklar vardı ölenler arasında, öldükten sonra da kalanıyla tanıştık.
Ankara'da bunu yapanlar, hepimizi her yerde öldürürler.
Hepimizi.
Her yerde.
Öldürürler.
