Dolunay

 “Ölümler çıplak gelir.” Güzel bir şarkı çalıyordu kulaklığımda. Perde iyice açık, dolunayı görmek istiyorum. Bozuk gözlerimle sadece koca puslu bir nokta gördüm ilk baktığımda, buzlu bir camın arkasından bakar gibi hissettim. Sonra gözlüğü taktım, dolunay mükemmel bir biçimde karşımdaydı sanki oraya ait değilmiş gibi. Zorla duruyormuş gibi.

                Hem neden dünyanın uydusu olmak zorundaydı ki? Neden onunla birlikte dans etmek zorundaydı, neden güneş aydan daha çok sevilirdi? Belki de korkar insanlar aydan, binlerce yıldır o gecede kim bilir nelere şahit olmuştu. Kimler aldatmıştı eşini, yasak şehvetler hep gecenin karanlığındadır, cinayetler, hileler, tuzaklar gece hazırlanır, harekete geçirilir. İşte ay bunların tek şahididir çoğu zaman. Ve evet işte insanlar korkar ondan ele verir belki diye. En korkunç ve kadim efsaneler dolunay etrafında oluşturulmuştur. 

Sırdaş mıdır ay? Evet, sırdaştır, kimi ele vermiştir ki bugüne kadar? Neler anlatmıştım aya. Pek sevmem insanlara dert anlatmayı, çünkü bilirim hep aynı şeylerden bahsediyorum, birini bitirmeden başka bir derde başlayamam. Pek dertli olduğuma da inanmam, her insanın yeteri kadar derdi var işte.

Biraz daha baktım aya. Öyle manasızca. Zaten her şeyin bir anlamı olması gerektiğine inanmıyorum. Olması gereken oluyordu işte. İnanırım kadere ama mantık aramam. Tanrı ne kadar güçlü olduğunu kanıtlamak istiyor olabilir mesela.  Gözlüğü çıkardım sonra terlemişti kenarları rahatsız ediyordu. Çıkardım ve tekrar göğe döndüğümde yine buzlu camlar gelmişti önüme.  Belki de herkesin biraz gözlüğe ihtiyacı vardır diye düşündüm. . Kendimize bile güvenmemiz gerekiyor, gözüme bile güvenemiyorum işte. Gözlüğü takınca daha güzel görünüyordu her şey en azından olduğu gibi görünüyor. Zaten her şey olduğu gibi güzeldir değil mi? İnsanlar buzlu camlar arkasından bakmamalı diğerlerine. Belki ötekileri kabul etmek daha kolay olur böylece.

İyi geceler dedim kendi kendime. Bu dileği kimseden duymayalı uzun zaman olmuştu.